Aanhangers van de regerende conservatieve partij Recht en Rechtvaardigheid (PiS) vinden het steeds moeilijker te begrijpen waarom de Poolse regering bereid is om een compromis te sluiten.
Talloze kiezers van de regerende partij Recht en Rechtvaardigheid (PiS) hebben tegenwoordig twijfels over hun partij, tegelijkertijd willen ze niet dat de pro-Duitse Donald Tusk en zijn liberalen winnen. (Zijn er maar twee politieke partijen in Polen? – maar deze vraag even ter zijde). Deze kiezers zijn bang dat Polen van de map van Europa weggevaagd wordt en in een Europese superstaat opgaat. Ze kunnen ook zien hoe in landen, zoals Canada het cultureel-marxistische project zijn voltooiing nadert. Daarom kunnen ze gewoon niet begrijpen waarom PiS ineens bereid is om een compromis te sluiten inzake hervormingen van justitie in Polen.
Verwarring alom. Aan de ene kant hoorden we de afgelopen maanden in de Poolse media een harde retoriek over niet toegeven aan chantage en toen zagen we plotseling een capitulatie. Heeft PiS toegegeven omdat de regering het EU-herstelfonds, ter waarde van miljarden euro’s, nodig heeft om sociale overdrachten te financieren? Heeft PiS het geld nodig om ‘de electorale steekpenningen’ te kunnen bekostigen? Dat is trouwens het geld dat Polen jarenlang aan de EU zal moeten terugbetalen. Bovendien wordt de federalisering van Europa op deze manier gestimuleerd en de Poolse regering stemt ermee in.
Bovendien, als de Poolse regering denkt dit geld ook daadwerkelijk te krijgen, is zij extreem naïef. Het doel van de EU is om deze regering ten val te brengen. Dit is waarom de EU de eisen steeds opvoert waaraan Polen moet voldoen om het geld te krijgen. Dat is waar de beruchte ‘mijlpalen’ overgaan en Polen zal door steeds meer hoepels moeten springen om het te krijgen. Verder betwijfel ik of dat geld nog überhaupt beschikbaar is en niet toevallig ergens in Oekraïne ‘verdwenen’ is.
PiS lijkt niet te begrijpen waar het EU-herstelfonds en het project EU overgaat. Het gaat niet om de economieën, het gaat zeker niet om onze welvaart of om ons, de burgers. Het gaat om het creëren van een nieuwe orde, een orde waarin de macht voor altijd gecentraliseerd is in Brussel. Het geld is niet voor sociale uitgaven waar het bijvoorbeeld echt nodig is, maar het geld is bedoeld voor de Green Deal van Timmermans of de genderideologie en andere zogenaamde progressieve doelen.
Onlangs heeft de Europese Commissie een hulppakket ter waarde van €18 miljard goedgekeurd. Deze bredere politieke deal omvatte tevens een goedkeuring voor minimale vennootschapsbelasting in de EU. Polen was in de eerste instantie tegen de invoering van deze belasting. Tenminste zo werd het hier in de media gepresenteerd. De Europese Commissie heeft een slimme zet gezet die als een tierelier werkte. En Polen capituleerde naar behoren.
Nu hebben we, heel toevallig, het Duitse voorstel om het vetorecht helemaal af te schaffen – een voorstel dat de rechten van de lidstaten in feite effectief ontneemt.
Nogmaals, Oekraïne zal worden gebruikt om Polen te chanteren om zich terug te trekken.
